ΜΙΚΡΕΣ ΖΕΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ!!!!
Μια Ταοϊστική ιστορία μιλάει για έναν γέρο αγρότη που δούλευε στα χωράφια
του πολλά χρόνια. Μια μέρα, το άλογό του τό ΄σκασε. Όταν το έμαθαν οι γείτονες,
πήγαν να τον επισκεφτούν για να του συμπαρασταθούν.
«Τι ατυχία…» είπαν με συμπάθεια.
«Ίσως…» απάντησε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, το άλογο επέστρεψε, φέρνοντας μαζί του 3 ακόμα άγρια άλογα.
«Τι μεγάλη τύχη!» θαύμασαν οι γείτονες.
«Ίσως…» απάντησε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, ο γιός του αγρότη προσπάθησε να καβαλήσει ένα από τα άγρια
άλογα. Μα έπεσε και έσπασε το πόδι του. Γι άλλη μια φορά οι γείτονες ήρθαν να
συμπαρασταθούν.
«Τι ατυχία…» είπαν και πάλι με συμπάθεια.
«Ίσως…» απάντησε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, στρατιωτικοί ήρθαν στο χωριό και επιστράτευσαν όλους τους
νέους, εκτός από τον γιό του αγρότη, επειδή είχε σπασμένο πόδι.
«Τι καλή τύχη!» θαύμασαν οι γείτονες.
«Ίσως…» απάντησε ο αγρότης…
Ένας Ιάπωνας πολεμιστής αιχμαλωτίστηκε από τους εχθρούς και φυλακίστηκε.
Εκείνη τη νύχτα, δε μπορούσε να κοιμηθεί, φοβούμενος ότι την επόμενη μέρα θα
τον ανακρίνουν, θα τον βασανίσουν και τελικά τον εκτελέσουν. Εκείνη, όμως, τη
στιγμή θυμήθηκε τα λόγια του δασκάλου του στο Ζεν:
«Το αύριο δεν είναι πραγματικό. Είναι μια ψευδαίσθηση. Η μόνη πραγματικότητα
είναι το τώρα».
Θυμούμενος αυτά τα λόγια, γαλήνεψε και κοιμήθηκε.
Ένας ψυχίατρος, συνάντησε έναν δάσκαλο Ζεν σε κάποιο κοινωνικό γεγονός.
Έτσι, είχε την ευκαιρία να τον ρωτήσει κάτι που καιρό τον απασχολούσε.
«Πως ακριβώς βοηθάς τους ανθρώπους;» τον ρώτησε.
«Με το να τους φτάνω εκεί που δεν έχουν να κάνουν άλλες ερωτήσεις» απάντησε ο
δάσκαλος.
Ένας μαθητής πήγε στον δάσκαλό του και του είπε «δάσκαλε, ο διαλογισμός μου
είναι απαίσιος! Μου αποσπάται συνέχεια η προσοχή, τα πόδια μου πονάνε και συχνά
με παίρνει ο ύπνος! Είναι απαίσιος!»
«Θα περάσει» απάντησε ήρεμα ο δάσκαλος.
Περνάει λίγο ο καιρός και ο ίδιος μαθητής λέει στον δάσκαλό του «δάσκαλε, ο
διαλογισμός μου τελικά είναι υπέροχος! Τόσο συνειδητός, γαλήνιος και ζωντανός!
Υπέροχος!»
«Θα περάσει» του ξαναλέει ο δάσκαλος ήρεμα…
Δύο μοναχοί ταξίδευαν μαζί. Όταν έφτασαν σε ένα ποτάμι, είδαν μια νέα
γυναίκα ανήσυχη να κοιτά το ποτάμι. Όταν τους είδε, τους ρώτησε εάν μπορούν να
την κουβαλήσουν στην απέναντι όχθη, διότι φοβόταν ότι θα πνιγεί. Ο ένας μοναχός
δίστασε, μιας και απαγορεύεται σε μοναχούς να αγγίζουν γυναίκες. Ο άλλος όμως
χωρίς δισταγμό, ανέβασε την γυναίκα στους ώμους του και την πέρασε απέναντι.
Καθώς συνέχιζαν το ταξίδι τους, ο πρώτος μοναχός άρχισε να επιπλήττει τον
δεύτερο που κουβάλησε την γυναίκα. Μέχρι που τέλος ο δεύτερος δεν άντεξε άλλο
και του αποκρίθηκε «αδελφέ μου, εγώ την κουβάλησα για λίγα λεπτά, εσύ ακόμα την
κουβαλάς;»
Ένας πολυμαθής καθηγητής πανεπιστημίου,
θέλοντας να μάθει περισσότερα για την φιλοσοφία του Ζεν πήγε να συναντήσει τον
διδάσκαλο Ναν-ίν. Ο διδάσκαλος τον καλωσόρισε και του προσέφερε τσάι. Καθώς ο
διδάσκαλος σερβίριζε τσάι, ο καθηγητής μιλούσε για το Ζεν, χωρίς να σταματά
καθόλου. Ο διδάσκαλος έβαζε τσάι στην κούπα του καθηγητή, και ακόμα κι όταν
ξεχείλισε, συνέχιζε να βάζει τσάι. Ο καθηγητής παρακολουθούσε τον διδάσκαλο
καθώς μιλούσε, μέχρι που δεν άντεξε άλλο και τον ρώτησε “μα, δεν το βλέπετε ότι
έχει ξεχειλίσει;! Δεν χωράει άλλο τσάι!”. “Ακριβώς”, είπε ήρεμα ο Ναν-ίν. “Όπως
το φλιτζάνι, κι ο νους σας ξεχειλίζει με τις θεωρίες και τις απόψεις σας. Πώς
να σας διδάξω Ζεν αν δεν τον αδειάσετε πρώτα; Δεν χωράει άλλο!”
Ο δάσκαλος Χάκουιν ήταν φημισμένος για την αγνότητα της ζωής του και για
την αυστηρότητα των ηθών στη σχολή του. Όλοι τον επαινούσαν.
Μια όμορφη νέα κοπέλα ζούσε με τους γονείς της κοντά στη σχολή. Ξαφνικά έμεινε
έγκυος. Οι γονείς της θύμωσαν και ήθελαν να μάθουν ποιος ήταν ο υπαίτιος. Με
πολλά παρακάλια και πολλές απειλές τελικά η κοπέλα ομολόγησε πως εραστής της
ήταν ο δάσκαλος Χάκουιν.
Εξοργισμένοι οι γονείς πήγαν στο Χάκουιν να του τα ψάλλουν. Εκείνος άκουε.
«Μπα, αλήθεια;» είπε μόνο όταν τέλειωσαν.
Οι γονείς γύρισαν σπίτι. Όταν το παιδί γεννήθηκε το έφεραν στο Χάκουιν και το
άφησαν εκεί. Στο μεταξύ ο δάσκαλος δυσφημίστηκε, έχασε την υπόληψή του στην
κοινότητα, έχασε και πολλούς μαθητές. Αλλά όποτε κανένας έκανε μνεία για το
επεισόδιο εκείνος απαντούσε: «Μπα, αλήθεια;».
Με τη βοήθεια λίγων μαθητών που του έμειναν πιστοί, ο Χάκουιν ανάθρεψε το
βρέφος δίνοντάς του όση φροντίδα μπορούσε.
Μετά από λίγους μήνες η κοπέλα δεν μπορούσε να βαστάξει πια. Κλαίγοντας
ομολόγησε την αλήθεια: πως ο πατέρας του παιδιού δεν ήταν ο δάσκαλος αλλά ένας
νεαρός που δούλευε στην αγορά. Οι γονείς της πήγαν αμέσως στο Χάκουιν,
απολογήθηκαν και με πολλές υποκλίσεις ζήτησαν να τους συγχωρέσει. Μετά, φυσικά,
ζήτησαν πίσω το παιδί, εκφράζοντας πάλι τη λύπη τους για το σφάλμα που έκαναν.
«Μπα, αλήθεια;» είπε εκείνος κι έδωσε πίσω το βρέφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου